Την Αργιθέα τη γνώρισα στις αρχές του 2001, όταν ξεκίνησα να εργάζομαι ως κτηνίατρος στην ευρύτερη περιοχή.
Στην αρχή γνώρισα τους ανθρώπους της, τους λίγους μόνιμους κατοίκους. Άνθρωποι του μόχθου που, παρά τις δυσκολίες, συνέχισαν να μένουν και να αγωνίζονται στον τόπο τους, με σχεδόν μοναδική επαγγελματική δραστηριότητα την κτηνοτροφία.
Γρήγορα την επισκέφτηκα. Η πρόσβαση ήταν πραγματικά μια δύσκολη κατάσταση, ιδιαίτερα τον χειμώνα, το οδικό δίκτυο ήταν επικίνδυνο, με κακοτεχνίες και τους περισσότερους δρόμους, κεντρικούς και μη, χωματόδρομους. Οι απαραίτητες βασικές υποδομές, όπως σχολεία και ιατρεία ήταν ελάχιστα, υποστελεχωμένα και δυσπρόσιτα για την πλειοψηφία των κατοίκων.
Περισσότερο από δυο δεκαετίες μετά, δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει πολλά. Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι ακόμα λιγότεροι, στην πλειοψηφία ηλικιωμένοι, και τα μετρημένα στα δάχτυλα παιδιά, διανύουν ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις για να φτάσουν σε σχολείο.
Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν έχουμε συμβιβαστεί με τη διαφαινόμενη, ολική εγκατάλειψη της Αργιθέας. Η απάντηση είναι προφανώς ΟΧΙ. Απλά, θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε οτι αυτή θα είναι η κατάληξη, εάν δεν δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες που να διασφαλίζουν μια στοιχειωδώς ασφαλή, άνετη και αξιοπρεπή διαβίωση. Άρα, πρέπει πρώτα και άμεσα να γίνουν έργα και να δημιουργηθούν υποδομές ώστε να παραμείνουν ή ακόμη και να επιστρέψουν οι άνθρωποι.
Εύχομαι το 2023 να συνειδητοποιήσουμε, να αποφασίσουμε και να δράσουμε έτσι ώστε αυτός ο όμορφος και χρήσιμος τόπος να μείνει ζωντανός!!!
Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΑΡΓΙΘΕΑ
